Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Τα τραγούδια

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ΄ την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει για τους ναυαγούς.

Βαθύς ο αναστεναγμός που βγήκε από τα στήθια εκείνα που πόνεσαν, που πάγωσαν στην προσμονή. Κι ένας θλιμμένος ποιητής, τον πήρε κι έφτιαξε τραγούδι, ρούχο γιορτινό μέσα στο χειμώνα. Κι αυτό στην παγωνιά, ντύνει τους φτωχούς...

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Τα όνειρα...

Ποιος άπλωσε τα χέρια του
να πιάσει τα όνειρά του,
ποιος άγγιξε τις ομορφιές
που πέρασαν μπροστά του...

Τα όνειρα είναι αυτός ο δρόμος που δε μπορούμε να πατήσουμε όταν κοιμόμαστε... και ξυπνάμε τρομαγμένοι, νιώθοντας πως πέφτουμε σε γκρεμό.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Η φωνή

Της σιγής η κουβέντα σου μιλεί... και λέει:
Άκου με τώρα, πριν σωπάσει η μουσική και τα λόγια μου ηχήσουν βροντερά... θα σε πληγώσω.
Η φωνή της σου θυμίζει κάτι.
Μη ψάξεις, δε θα βρεις.
Είναι η νοσταλγία...

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Όταν φεύγεις...

Φεύγεις όχι γιατί σε 'διώξαν, μα για να 'χεις κάπου να πας. 
Δεν είναι μακρυά, ή δε λογιέται για απόσταση.
Μοναχά για ζωή λογιέται...

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Αντιστροφή

Περιμένεις να δώσεις κι όμως, παίρνεις...
Περιμένεις να πάρεις κι όμως, δίνεις...
Δεν αλλάζουν τα ρήματα, μάλλον αλλάζουν οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, τα δεδομένα που λεν κι οι πιο σοφοί. 
Αλλά αυτό είναι εκεί και φαίνεται πάντα... φαίνεται. Φτάνει να το δεις. ;)

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Αυτό που δεν τελειώνει

Αν οι σκέψεις ήταν ευχές δε θα υπήρχαν στο μυαλό μας. Αλλά υπάρχουν... καμιά φορά όμως, τις συνοδεύει ένα "αχ". Άρα τί είναι; Πού θα έπρεπε να υπάρχουν; Γιατί υπάρχουν; 
Ρωτάς αλλά ποτέ δε θα μάθεις, γιατί έτσι είναι... κάποια πράγματα δε θα τα μάθει ποτέ κανείς και δε θα τα πεις και σε κανέναν. Τα ξέρεις μόνο εσύ κι αυτό είναι που πολλαπλασιάζει τις σκέψεις σου. Ποτέ δεν τελειώνουν...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Βήματα στη νύχτα...

Περνάνε νύχτες, ή απλώς ώρες σκοτεινιάς, που η σιγή όταν σε κυνηγήσει, ψάχνεις απεγνωσμένα τον θόρυβο να σου κρατήσει παρέα. Τι κι αν αυτός ο ήχος θα είναι τα πλήκτρα ενός άψυχου υπολογιστή, τι κι αν θα είναι μια γνώριμη για 'σένα φωνή, να σου τραγουδάει για μια πεταλούδα, που κόντρα σε κάθε νόμο της φύσης, τρέφεται με κάποιο δηλητήριο κι αυτό αντί να τη σκοτώσει, την κάνει βασίλισσα ενός άλλου σύμπαντος. Τραγουδάει για μια πεταλούδα που κρύβουμε όλοι μέσα μας και ζητάει κάθε νύχτα ευκαιρία να κουβαλήσει το φεγγάρι και τ' αστέρια στα φτερά της.
Όταν περπατάω νύχτα, θα σκέφτομαι την πεταλούδα και την τροφή που άλλους τους σκοτώνει κι άλλους τους στέλνει σε ουρανούς. Όταν περπατάω νύχτα, δε θα ψάχνω στα βλέμματα των ανθρώπων τον προορισμό σε κάθε τους βήμα, αλλά στα δικά μου βήματα, το κίνητρο...

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Ταξίδι στη βροχή...

Ταξιδεύεις στη βροχή και καθώς στις ράγες γίνεται αγώνας ν' αναπτυχθεί η ταχύτητα, στα παράθυρα οι στάλες της βροχής δίνουν τη δική τους μάχη. Μοιάζουν σαν "δρομείς" που τρέχουν να γονιμοποιήσουν το αύριο της λιακάδας...
Δεν ακούγεται ούτε ο ήχος των κεραυνών που αναβοσβήνουν στα μάτια σου, ούτε οι ράγες που τρίβονται αιώνες τώρα, στις ρόδες μιας αμαξοστοιχίας φορτωμένης με όνειρα κι αποσκευές, αλλά ένας γνώριμος ήχος που σου λέει πως τα σύννεφα ξανάρθαν...
Και το ταξίδι τώρα αρχίζει...

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Χωρίς τίτλο...

Αυτό κατάλαβε, λέει, απ' όλο το ταξίδι, πως όσο αλλάζουμε ζωή τόσο μένουμε ίδιοι... Είναι κι αυτοί όμως, που ακόμη περπατάνε και ψάχνουν ένα παγκάκι στην άκρη κάποιου δρόμου, να καθίσουν λίγο πριν δύσει ο ήλιος και να κοιτάξουν κατάματα τους περαστικούς. Να δουν τι φαίνεται στα βλέμματά τους μες στο μούχρωμα...
Κι είναι κι αυτοί που περπατάνε νύχτα, μη συναντήσουν τα μάτια των περαστικών, μη συναντήσει ελεγκτής τα βήματά τους. Μα το παράδοξο δεν είναι αυτό. Είναι μονάχα, που περπατούν στη μέση του δρόμου με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, να καθρεφτίζονται τ' αστέρια. 
Κάποιος που συνάντησα σε μια τέτοια διαδρομή, με κοίταξε και γέλασε. Κι ένας άλλος, κοίταξε αυτόν και γέλασε. Κι εγώ, κοιτούσα και τους δυο και γελούσα...
Μα δε σταμάτησα εκεί. Σταμάτησα μόνο, μπροστά στο σύνθημα στον τοίχο...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Στο δρόμο...

Λίγο μετά τη δύση του ήλιου, κλείνει η πόρτα πίσω σου. Μπροστά σου ο δρόμος. Κι εσύ ξεκινάς να περπατάς, άλλοτε διασχίζοντάς τον, άλλοτε περνώντας από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο κι άλλοτε, πάνω στη σκονισμένη γη που περιμένει το παγωμένο μπάζο να τη σκεπάσει.
Γύρω σου περνάνε άνθρωποι, άλλοι βιαστικοί, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι κυνηγώντας το χρόνο με ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Βλέπεις κάπου κάπου και άλλους που περπατάνε χέρι χέρι μιλώντας και αφήνοντας πίσω τη μέρα που πέρασε.
Κι εσύ κάπου ανάμεσά τους, αφήνεις τα βήματά σου να σε οδηγήσουν σ' ένα σταθμό τρένων για να φύγεις πάλι απ' αυτόν, κρατώντας ένα εισιτήριο στα χέρια. Κι ο δρόμος σου δίπλα, να κυλά σαν το πορφυρό ποτάμι που άκουγες να κυλά μέσα σου, απ' τους γνώριμους ήχους του τραγουδιού.
Βράδιασε και η πόρτα πάλι κλείνει πίσω σου, αλλά ο δρόμος δεν είναι πια μπροστά σου, είναι όμως γύρω σου. Σε περιμένει να τον διαβείς και πάλι με το εισιτήριο στα χέρια...

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Πριν οι στίχοι κυλήσουν...

Η σκέψη που δύει κυνηγάει τ' αστέρια, μα ο χρόνος νικά. Αν ακουμπήσεις την άδεια ιδέα, κούφιος ο ήχος θ' αντηχήσει σε τοίχους που η μούχλα γέμισε όνειρα, μα πέσαν κι αυτά στου νου τη φωτιά. 
Είναι σκέψεις και άδειες εικόνες που γυρνούν στο μυαλό μου με σάπιο ρυθμό κι εγώ προσπαθώ να τις κάνω ένα ποίημα, πριν η σκέψη χαθεί δειλά στα βουνά και τα χέρια αγγίξουν το κρύο νερό...

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η ομπρέλα


 Αποφασίζεις το χρώμα της, ανάλογα με την εποχή. Διαλέγεις το μέγεθός της, στις επιταγές του καιρού... μα τί σου προσφέρει τέλος πάντων; 
Ασφάλεια από τη βροχή; Προστασία από τ' αγιάζι; Ή μήπως τη δροσιά της σε κάθε αχτίδα που σε λούζει;
Έχεις καταλάβει ότι πάντοτε, τη χρησιμοποιείς με αντίθετο σκοπό από κάθε προηγούμενο; Κι αυτή, δένεται με την παλάμη σου και περιμένει να την ανοίξεις...
Μην την ανοίξεις! Μην τη βρέξεις! Μην τη κάψεις! Κράτησέ την σφιχτά στην παλάμη σου σα στήριγμα στο δρόμο...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Στην αναμονή της αυγής...



Χαμένες οι σκέψεις που ζητούν καταφύγιο πριν βραδιάσει. Άσκοπα περιπλανιούνται στον πνιγερό αέρα του μυαλού. Σα στάχτη λιώνουν στις πρώτες ψιχάλες των δακρύων. Ξενιτεμένοι δίχως γυρισμό, αν το μπουκάλι με το κιτρινωπό πια,  χαρτί δε φέρει το χάρτη.
Στη σκιά του δέντρου αν κυνηγάς τα φύλλα, δε θα σταματήσεις το χορό τους. Μόνο πιο πολύ ίσως, τα εξοργίσεις και θλιβερά χαθούν. 
Περίμενε να έρθει ο πρώτος δρόσος της αυγής. Όχι της ανατολής. Ο πρώτος δρόσος της αυγής. Αυτός που χαμογελά κλείνοντας το μάτι στη νύχτα, δίνοντάς της το κλειδί να διαφεντέψει. Και σαν έρθει αυτή η δροσιά, σήκω, γύρεψε, πλανέψου, βγες στον καθάριο ουρανό και μαζί με τα δάκρυά σου, σημάδεψε το χώμα. 
Η γωνιά που θα καθίσεις πρόσεξε να βλέπει όχι στη σκιά, μα στον ορίζοντα.
Και δες...

Αυτά που θα 'θελες να δεις...


Οι σκέψεις είναι ο χορός των σκιών που τη μέρα τις βλέπεις συμβατικές σαν τον ήλιο και τη νύχτα, γίνονται ένα με το σκοτάδι που ντύνει χρώματα και σχέδια, τις άκληρες μορφές τους.
Σαν δυο παιδιά που παίζουν στην ίδια γειτονιά και μετά από χρόνια ερωτεύονται.
Σαν δυο γέροι που διαβαίνουν το ίδιο μονοπάτι στο τέλος της ζωής τους.
Σαν τον τοίχο που περιμένει να τον γεμίσεις με συνθήματα.
Οι σκιές κι οι σκέψεις είναι οι αδελφές του ονείρου...

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Πριν ξημερώσει...



Ο πιο αδυσώπητος χαμός ήταν αυτός που ξεκίνησε από τα σπλάχνα σου. Αυτός που όργωσε το μυαλό σου και απογείωσε ξέφρενα την καρδιά σου, συνήθως, λίγο πριν ξημερώσει.
Το πιο άπιαστο πουλί ήταν εκείνο που εσύ ελευθέρωσες κι άφησε στα χέρια σου χνούδι απ' τα φτερά που κάποτε κι εσύ μ' αυτά, πετούσες.
Η πιο άγρια καταιγίδα ήταν εκείνη που την περίμενες στην κορφή του βουνού, γυμνός, με μόνο μουσαμά, δυο λέξεις, μια καρδιά...
Κι όταν ξέσπασε σε μούσκεψε μέχρι εκείνα τα παράξενα φτερά που είχες κρύψει καλά μέσα σου και τ' άνοιγες όταν τα λευκά σεντόνια, τυλίγαν τη σκέψη και το απόμακρο κορμί σου. 
Τότε ήταν που περίμενες να φέξει, αλλά οι αχτίδες παίζαν μαζί σου κρυφτό και οι σκιές σε περιπαίζαν, καθώς σε ανάγκαζαν να τους δώσεις τη μορφή... τη μορφή που σε πονούσε.
Τα όνειρα είναι παγίδες σε ξάστερο ουρανό.
Τα όνειρα είναι δόλωμα σε ζεστή θάλασσα.
Τα όνειρα σε θέλουν αιώνιο ισοβίτη...

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Αυτό που δε βλέπεις...


Ξέρεις ότι είναι πίσω σου μα δε γυρίζεις να το κοιτάξεις, όχι να το δεις... να το κοιτάξεις. 
Νιώθεις την παρουσία του σαν την ανάσα που έχεις ανάγκη κάθε φορά που γυρίζεις πλευρό, όταν κοιμάσαι.
Πέφτεις πάνω στο γυάλινο τοίχο που υψώνει η πραγματικότητα, αλλά ποιος δάμασε ποτέ τους ονειροπόλους;
Μπροστά σου το γαλάζιο, ή κάτι που του μοιάζει και θυμίζει το ταξίδι.
Μα γιατί υπάρχουν τάχα οι δρόμοι; Για προορισμούς ή μήπως για ταξίδια;
Η ποίηση σε συντροφεύει και σου δίνει... σου δίνει τη βεβαιότητα που θέλεις, για να ξέρεις πως κάποτε θα μάθεις.
Ναι, κάποτε θα μάθεις και τι ήταν και γιατί...

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Τελείες

Στα πολλά, στα λίγα, στο τώρα και το πάντα... μια τελεία παραπάνω είναι πιθανό. Δυο τελείες παραπάνω, είναι η μικρή υπογραφή της σιωπής που υποτάσσεται στον εκκωφαντικό θόρυβο των συναισθημάτων που πάλλονται μέσα μας κάθε στιγμή.
Το πάντα μάλλον, είναι άπιαστο. Το μάλλον πιθανό και το άπιαστο ουτοπία.
Ποιος τα ορίζει;
Ζήσε!

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Μέσα στο σύμπαν

Στο παράλληλο σύμπαν που ζούμε, ο καθένας ξεχωριστά, υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς που χωρίς να επιλέξουμε το "πότε" και το "πως" μας ενώνει.
Καμιά φορά είναι τόσο δίπλα μας αυτό το "πότε" που μας αφοπλίζει.
Κι όταν τελικά, συναντηθούμε στο κοινό αυτό σημείο, το παράλληλο σύμπαν κάπου τέμνεται.
Το θέμα είναι να μη χαθείς μόνος σου μέσα στην άβυσσο του...

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Μπαλόνια...

Αν δώσεις σ' ένα μπαλόνι το δικαίωμα να πετάξει, μπορεί να πάρει μαζί και τα όνειρά σου. 
Αν πάρει μαζί και τα όνειρά σου, μπορεί να τ' αφήσει σε κάποιο άγνωστο για τους πολλούς, σύννεφο.
Αν τ' αφήσει στο σύννεφο, ίσως χάσει το δρόμο της επιστροφής.
Το θέμα είναι να μην εμπιστεύεσαι τα μπαλόνια!
Είναι καλύτερα να βγάλεις φτερά...

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Αντίρροπη δύναμη

Η στιγμή που η δύναμη είναι μηδενική γιατί συγκρούεται, σαν τα πόδια σου που προσπαθούν να τρέξουν μέσα σε όνειρο, αλλά είναι τόσο καρφωμένα στη γη που σχεδόν είναι αλήθεια. 
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν κι εσύ εκεί... καρφωμένος! Κοιτάς να δεις αν θα σου μιλήσουν ή αν εσύ πρέπει να γνέψεις πρώτος... κι ο καιρός περνάει.
Το παρελθόν ξεθύμανε σαν καλό κρασί μέσα σε ανοιχτό μπουκάλι...
Η γροθιά σου χτύπησε το τραπέζι αλλά πέρασε από κάτω του. Ο ήχος πνίγηκε στο αύριο...

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Παρέα στο φεγγάρι

Τραγική φιγούρα της αποψινής βραδιάς, η ίδια η πρωταγωνίστρια... η σελήνη! Τόσα μάτια καρφωμένα πάνω της κι εκείνη δεν έχει που να στρέψει το δικό της βλέμμα. Τόσο κοινή και τόσο μόνη...
Αν και τα αποσιωπητικά θα μπορούσαν να γεμίζουν ακατάπαυστα τις γραμμές των σελίδων που μουτζουρώνω, καμιά φορά δε λένε και πολλά, ή τουλάχιστον, όσα θα θέλαμε να πούμε. 
Τη σελήνη, έγραψε κάποιος που αγαπώ, δεν τη γελάει κανείς! Κάτω απ' το φως της απόψε, ταξίδεψαν σκέψεις, ματιές, λόγια και όνειρα... ειδικά τα όνειρα, έκαναν μεγάλα ταξίδια απόψε. Μα τα πιο μεγάλα όνειρα είναι του πιο μικρού...
Πείτε με χαζή, ίσως και αφελώς ονειροπόλα, αλλά πάντα πίστευα κοιτώντας το φεγγάρι πως μοιάζει μ' ένα θλιμμένο πρόσωπο που κάτι προσπαθεί να σου πει, ανοίγοντας δειλά τα χείλη και σου ψιθυρίζει θροίσματα. Έλεγα πως μάλλον, ψάχνει για παρέα. Ελπίζω να του κρατήσω καλή απόψε...

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Ο δρόμος...

Κάθε που πλησιάζεις, τόσο μοιάζει να μακραίνει επειδή τ' όνειρο συνήθισε να μένει στη σκιά κι όταν ο ήλιος τ' ανταμώσει, κρύβεται!
Ο δρόμος είναι ευθύς και δεν έχει καθόλου στροφές. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να τον διασχίσεις. Είναι δικιά σου επιλογή το μέσο και ο προορισμός...

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Η βάρκα

Φτιάχνεις ένα όνειρο. Κάθε βράδυ κοιμάσαι, με την εικόνα του να σου σφαλίζει τα μάτια. Σου φαίνεται ακατόρθωτο, μέχρι που ξημερώνει η μέρα που το πρώτο φως του ονείρου παίζει με τα βλέφαρά σου. Κι η βάρκα του ονείρου σε περιμένει να σχίσεις τα αλμυρά νερά, που χρόνια προσπαθείς να ξεχωρίσεις αν είναι δάκρυα ή θάλασσα.
Θα μπεις στη βάρκα;

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Φιλμ νουάρ...

Μυρωδιά από παλιά. Ίσως για κάποιους ναφθαλίνη, αλλά μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, η πιο δροσερή πνοή.
Αν και οι ασπρόμαυρες εικόνες ξεγελούν την όρασή μας, μιας και της στερούν τη δυνατότητα να βλέπουν κάθε χρώμα που πλαισιώνει τη δημιουργία, σου χαρίζουν μια έντονη νοσταλγία για κάτι που πέρασε και δε θα ξανάρθει.
Τελικά, για κάποιους η ζωή μας είναι ένα φιλμ νουάρ, χωρίς βραβείο σκηνοθεσίας.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Καθώς περιμένει ο ουρανός...

Το φεγγάρι είναι μισό απόψε. Η βραδιά θα μπορούσε να είναι ακόμη και όμορφη, αν οι ήχοι της νοσηρής διασκέδασης των ανθρώπων δεν παραβίαζαν αβίαστα τα όνειρα και τις σκέψεις μας.

Τα αστέρια περιμένουν να σωπάσει κάθε ανθρώπινη φωνή για ν' αρχίσουν τον χορό τους, σ' ένα αντάμωμα που κρατάει μέρες, ίσως και χρόνια. Το τραγούδι θα 'ναι δώρο απ' το φεγγάρι, όπως θα γεμίζει.

Οι ευχές περιμένουν ν' ανθίσει ο ουρανός. Κάθε ευχή και άνθος...


Όλος ο ουρανός περιμένει μ' ένα τρελό σκίρτημα που πέφτει σαν πρωινή δροσιά στις καρδιές μας και τις σώζει από τον θάνατο της μελαγχολίας...



Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Βαδίζοντας στο ξέφωτο...

Τριγύρω σου παρέες, γελάνε, φωνάζουν, χειρονομούν. 
Τριγύρω σου κόσμος, περνάει, κοιτάει, αφουγκράζεται.
Τριγύρω σου ζωή, περνάει, σταματά, χάνεται.


Κι εσύ στο κέντρο. Βλέπεις. Παρατηρείς. Ακούς. Μα δεν πλησιάζεις. Δεν αγγίζεις. Δε συμμετέχεις.


Περπατάς μόνος σου ανάμεσα στα πελώρια δέντρα που επέλεξες για συντρόφους, καθορίζοντας το δικό σου μονοπάτι. Στην πορεία σου, σπάνε πολλά μικρά κλαδιά και υπερπηδώνται πολλοί μεγάλοι κορμοί, αλλά η πορεία σου παραμένει μία. Αυτή επέλεξες με κόστος να τη βαδίζεις μόνος. 


Το δάσος σε κυκλώνει μα εσύ περπατάς στο ξέφωτο...

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Περνούν τα χρόνια...

Περνάν οι μέρες κι από πίσω σέρνουν χρόνια. Τα χρόνια φέρνουν αναμνήσεις και συναισθήματα κι ο καιρός... γυρίσματα. 


Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, σκέφτεσαι τι έχεις κάνει, που πας, τι θα κάνεις και τόσα άλλα ερωτήματα που λες και αντικαθιστούν κάθε ευχή και δώρο, τρυπώνουν στο μυαλό σου. Φυσικά, υπάρχει και η μερίδα ανθρώπων (;) που δε χαλάει τη ζαχαρένια τους...


Μα ποιο είναι εκείνο τ' όνειρο που λέει πάντα αλήθεια και δεν αφήνει χαρακιές, όπως λέει και το άσμα; Κάπου διάβασα σήμερα (και είναι μόλις η πρώτη ώρα της μέρας) ότι όταν κοιμάσαι βλέπεις όνειρα... όταν όμως, είσαι ξύπνιος κάνεις όνειρα.

Κι εγώ, στη σκάλα του χρόνου, ακροβατώ στο σκοινί της στιγμής, ζώντας όμως το ρίσκο των συναισθημάτων. Ακόμη και με κλειστά μάτια, γιατί τότε μου είναι πιο εύκολο... κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι ένα μικρό μονοπάτι που δε βυθίζομαι, αλλά βαδίζω και φτάνω...


Αυτό θα είναι το εσαεί μου δώρο... τα όνειρα! Καρδιά καλοκαιριού, απόγειο της σκέψης, τρέλα της φαντασίας, δροσιά του μυαλού, όνειρά μου!


Χρόνια μου πολλά...

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα, αμίλητα...

Παράγγελμα βαρύ που όμως, ελαφρύνει τη διάθεση να πιεστείς για μια κίνηση που ίσως, δε οδηγήσει ένα βήμα πιο κάτω.


Κι εσύ, από μια θέση που βλέπει μπροστά ή πίσω, σκέφτεσαι την επόμενη κίνησή σου. Αυτή που μπορεί να σε φέρει λίγο πιο κοντά στο κάτι που θα φεύγει απ' το τίποτα. 


Αναμονή για το επόμενο παράγγελμα...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ο κόσμος των αστροναυτών

     Στοχεύεις ένα αστέρι που είναι μακρυά. Σκοπός σου είναι να το φτάσεις. Το βλέπεις μοναχικό. Κι αφού έχεις καταφέρει να προμηθευτείς τον απαραίτητο εξοπλισμό ονείρων... το αστέρι έχει πέσει.

     Τραγικό κομμάτι στη ζωή κάθε ανθρώπου, ερωτευμένου με τα συναισθήματα που ξέρει ότι αποτελούν τον κόσμο των αισθήσεων, είναι η αποτυχία και η απογοήτευση πως κάποιος άλλος σε πρόλαβε.


     Νομίζεις πως επειδή τ' αστέρια είναι αιώνες κολλημένα σε μια σκοτεινή άβυσσο, η καρδιά σου τα διεκδικεί έχοντάς τα δεδομένα. Κρίμα που τ' αστέρια πέφτουν κι οι επιθυμίες μας παίρνουν τη θέση τους... ο κόσμος των ερωτευμένων είναι διαστημόπλοιο.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Επισκέπτες χτυπούν




     Σε κάθε χτύπο της πόρτας, σε κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου, σε κάθε βάδισμα στο δρόμο, η ίδια απορία: Ποιος να 'ναι;
    
     Πάντα είναι κάποιος γνωστός ή κάποιος ξένος. Κάποιος οικείος ή λιγότερο φιλικός, κάποιος ανεπιθύμητος ή επιθυμητός... οι περισσότεροι κατά το δοκούν "φίλοι".

     Τις περισσότερες φορές, όλα αυτά τα "χτυπήματα" ακούγονται σε ώρες ακατάλληλες για 'σένα. Αλλά ποια είναι η κατάλληλη ώρα; Η ώρα που μπορείς να αφιερώσεις λίγο από το χρόνο των ονείρων, των σκέψεων, των ταξιδιών στους άλλοτε πολύ κι άλλοτε λίγο, ενοχλητικούς επισκέπτες σου; Ζεις με ανθρώπους ή μήπως ζεις ανάμεσά τους αλλά χωρίς αυτούς;

     Κακά τα ψέματα. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, όπως κι εγώ, όπως και όλοι μας. Ναι, συμφωνώ. Ούτε εγώ θέλω να καταπιέζομαι και πολύ περισσότερο, να πνίγω τις επιθυμίες μου. Αλλά να, υπάρχουν φορές που πρέπει να μπορείς να σεβαστείς τους γύρω σου, ανεξάρτητα από το αν θα επιδείξουν τον αντίστοιχο σεβασμό. Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς όλοι μας ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους.

     Είναι στιγμές που θα 'θελα, να είχα μια σπηλιά στην άκρη ενός βράχου. Να μπαίνω μέσα και το μόνο "χτύπημα" που θα μπορώ να ακούω, να είναι αυτό των κυμάτων πάνω στα βράχια. Να κοιμάμαι κι ο μόνος μου επισκέπτης να είναι ο φλοίσβος και η αλμυρή δροσιά. Ακόμη και τα δάκρυα, θα εναρμονίζονταν με το υπόλοιπο υδάτινο περιβάλλον.

     Ζω σ' ένα σπίτι. Έχω το δικό μου δωμάτιο. Έχω τα δικά μου πράγματα. Έχω τη δική μου παρέα. Ακούω τη δική μου μουσική. Έχω τα δικά μου βιώματα. Κι όμως, κάτι λείπει...

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Μποέμ...

Και ποιος δεν έχει μια κάποια προκατάληψη με τις "όπερες"; Δηλώνω ότι μέχρι πρότινος, άνηκα κι εγώ στην ομάδα των προκατηληφθέντων, από την άποψη ότι ένιωθα πως μια όπερα και γενικά, αυτού του είδους τη μουσική, δε θα μπορούσε να με εκφράσει. Έκανα λάθος...

Είναι όντως, μακρυά από το δικό μας πολιτισμό και κουλτούρα, αλλά τόσο κοντά σε κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε να κρύβει κάθε ευαίσθητη ψυχή. Τόσο τα λόγια, όσο και η μουσική που ντύνουν την εν λόγω ερμηνεία είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο.

Να περιγράψω, τί; Την αλύγιστη αγάπη κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες; Το αίσθημα της υπέρβασης; Δεν περιγράφω τίποτα...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Απέναντι

Καμιά φορά αναρωτιέσαι: Πώς περνάς απέναντι; Αξίζει;

Φίλε μου, θα μάθεις μόνο αν κάνεις τον κόπο ν' απλώσεις το ποδάρι σου. Δεν έχει σημασία αν θα φτάσεις, σημασία έχει που θα τολμήσεις...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Οι στάλες της σιωπής



Υγρή η σιωπή που πέφτει
μα δεν την ακούει κανείς
σαν το κλάμα από τις λέξεις
που θρήνησε ένας ποιητής.

Μες στην κατάρα αθροίζει
τους στίχους που τον κυνηγάν
και πως το πηλίκο της ζωής του
ήταν ένα φοβισμένο αν.

Στο λιμάνι της σιωπής
έδεσε κάβο τους λυγμούς του,
με την πιο βαριά του άγκυρα
στα σκοτεινά βυθίστηκε ο νους του.

Μια σκιά που κρύβεται
απ' τη σκιά του ήλιου
σε τυραννά νοχελικά καιρό
σα σαπίλα κάποιου φύλλου.

Κι είν' ο σπόρος του ωχρός
της πάντα καταχνιάς του
μες στη σιγή της μοναξιάς
της αφανούς καρδιάς του.

Δεν το πότισε τ' αστέρι
που έπεσε στην άμμο
και τα όνειρα χαθήκαν
θάφτηκαν μαζί του χάμω.

Μήτε βγήκε το φεγγάρι
προδωμένο να το βρει
το χαμένο του αστέρι
απ' το ουράνιο το βιγλί.

Τα κύματα πια πάψαν
ν' ακουμπούν την αμμουδιά
γιατί ο αφρός λες και γλυκαίνει
απ' τη σπαρμένη αστροφεγγιά.

Η σιωπή όλα τα βλέπει
μα στο χρόνο δε μιλά
λες και μένος έχει πάρει
την ώρα που κυλά.

Οι σταγόνες της δε ξέρουν
από πικραμμένη γη
αφού κάθε τους καρτέρι
σέρνει πίσω την αυγή.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα

      
    Ήταν μια φορά, ένα μικρό παιδί που τα βράδια μετρούσε τ’ άστρα να δει αν έλειπε κανένα. Ένα βράδυ κατάφερε να τα μετρήσει όλα, αλλά ήταν δυστυχισμένο γιατί ήξερε ότι ένα άστρο μίσεψε. Ήταν βυθισμένο σ’ ένα χώμα που ποτιζόταν ολημερίς με δάκρυα και πονεμένο ιδρώτα. Ήταν κρυμμένο σ’ ένα χώμα άσπλαχνο και βουβό κατακτητή των πάντων κι ήξερε το παιδί, πως ότι μπαίνει μέσα στην αχόρταγη κοιλιά του, σπάνια ξερνιέται. Ακόμη και τους σπόρους από εκείνο το γλυκό πεπόνι που κάποτε, χέρια τίμια και ροζιασμένα του ‘δωσαν να φάει, δε τους ματαείδε. Άπονη γη, ούτε ευχαριστώ για το φαΐ, δίνοντας ένα κλωναράκι δεν είπε. Και το παιδί, συνέχιζε να το πατάει και να βυθίζεται, μα με την ελπίδα ότι μόλις τα ποδαράκια του βρουν καλύτερο παπούτσι που να μη μπάζει τόσο νερό και κρύσταλλο το χειμώνα, τούτη η γη θα στεκόταν μια φορά σα μαλακό χαλί, ξεκουράζοντας τα αδύναμα απ’ την αρρώστια, πόδια του. Τέτοια όνειρα έκανε με το κεφαλάκι του και προχωρούσε κάνοντας φίλους του, όλα τα πλάσματα Του Θεού που δεν ήταν εκείνος ο μαυρόψυχος ρασοφόρος, αλλά η αγάπη κι η καλοσύνη που έκλειναν οι άνθρωποι, σε μια ήπειρο που χτυπάει μέσα στα στήθια τους, έτσι τους είχε πει ο δασκαλάκος. Κι εκείνος βιάστηκε να μάθει πόσες χώρες έχει…

(Λίγες σκέψεις μόνο, γεννημένες από το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό. Αν και περισσεύει, πρόκειται για το αριστούργημα του Μενέλαου Λουντέμη «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Εύχομαι όταν ξαναδιαβάσω αυτές τις γραμμές που έγραψα (άλλωστε, περισσότερο τις γράφω για να μην τις ξεχάσω), να έχω μετρήσει κι εγώ μερικά και να βρω πόσα είναι… ή έστω πόσα χωράνε μέσα μου για να μετρήσω.)