Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

La vita e bella


Με τι μετράται η αυτοθυσία;
Μ' ένα χαμόγελο κι ένα "κερδίσαμε" στο τέλος. 
Με τι μετράται η ομορφιά; 
Μ' αυτό που τα μάτια σου θαμπώνουν. 
Με τι μετράται η χαρά; 
Με τις σταγόνες της βροχής κι ένα ιπτάμενο κλειδί. 
Με τι μετράται η αφοσίωση; 
Μ' ένα ταξίδι με το τραίνο. 
Με τι μετράται η σιγουριά; 
Μ' ένα χαμόγελο κι ένα κλείσιμο στο μάτι. 
Με τι μετράται η αγάπη; 
Με αλλόκοτους παλμούς και μάτια σφαλιστά. 
La vita e bella.

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Μη ξεχάσεις το hashtag!


     Βραδιά πανσελήνου. Παρέες σε δρόμους, σε παγκάκια, σε παραλίες, κάτω απ' τις συστάδες ενός δέντρου, κοιτάζουν το ολόγιομο φεγγάρι μέσα από... την οθόνη ενός smartphone. 
     Αναζητούν την τέλεια λήψη, απαντούν μονολεκτικά ο ένας στον άλλο, ενοχλημένοι για την παρενόχληση της σιωπής, αυτής της μαγικής στιγμής, όπου προσπαθούν να βρουν το τέλειο φίλτρο! Ώσπου ξαφνικά, όλοι κοιτάζονται αναζητώντας στο βλέμμα του άλλου την έμπνευση του... hashtag. Ο διαγωνισμός, οι διακοπές, το αυτοκίνητο, το κινητό, όλα εξαρτώνται από το τέλειο hashtag. 
    Τα megabytes τελειώνουν και το φεγγάρι έχει δύσει. Όλα τα social όστρακα, έμαθαν επιτέλους, τον αυτοσκοπό της πανσελήνου: το μέρος, τους φίλους και το... hashtag! Η επιστροφή στο σπίτι με 2% μπαταρία σου γεννάει μια απορία: Είχε πανσέληνο απόψε;

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Ωδή στον τοίχο


Ο τοίχος μπροστά σου
απέραντος ίσκιος, 
πιστός ακροατής των δυνατών σκέψεών σου.
Χλωμός αποδέκτης, 
υπαγορεύει σιωπή.
Στερεότυπος ήχος ο γρύλος απ' έξω, 
διακόπτης της τσιμεντένιας ζωής σου.
Σκέφτηκες, 
στο τσιμέντο χαράζεις και μένει 
αυτό που η θάλασσα απ' την άμμο θα πιεί. 
Ήταν ένα δέντρο στην πόλη
 που σου χάριζε ίσκιο, 
σαν αυτούς που ολότελα 
σκεπάζουν τον ήλιο εδώ.
Κι εσύ, κοιτάζεις τον τοίχο 
που μόνο ησυχία προστάζει 
καθώς του μιλάς, του μιλάς, του μιλάς.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Ο γρύλος


Θέλησα ν' ακούσω ένα τραγούδι 
που να μου λέει όσα μου στερεί η σιωπή.
Ένα τραγούδι που ν' αγκαλιάζει τη νύχτα, 
χωρίς να την πονά.
Έψαχνα, κουράστηκα. 
Η νύχτα προχωρούσε.
Κι όταν απόκαμα κι είπα να παραδοθώ, 
άκουσα το γρύλο. 
Ήταν συρτό και απόλυτο το τραγούδι του.
Ταξιδεύει με τον άνεμο.
Οι στίχοι του γνωστοί, μα 
κανείς δε μπορεί να το τραγουδήσει.
Κι έτσι, έμεινα ν' ακούω το τραγούδι του γρύλου.
Έμεινα να συγκρατώ τα λόγια του, 
που λένε αυτά που σου στερεί η νύχτα. 
Κι η νύχτα προχωρά 
κι ο γρύλος δε σωπαίνει. 
Απόψε το ξημέρωμα θα δούμε συντροφιά.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Μόνοι με τις σκέψεις

Εκεί που η αξία χάνεται, περπάτησα. 
Είδα ανθρώπους με γεμάτη εικόνα και φτωχή καρδιά. 
Δε μίλησα, μονάχα χαμογέλασα πικρά. 
Η γλώσσα αλλάζει κι αυτοί που τη μιλούν, το ίδιο. 
Κι η καρδιά αδειάζει πιο πολύ κι η σκέψη τους στερεύει. 
Όχι πως μεγάλωσε η δική μου, 
μα να, 
κάτι έφυγε απ' αυτούς. 
Έφυγα κι εγώ.
Άραγε, θα το καταλάβουν;

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Εις την Πόλη


Αρώματα.
Σοκάκια κατάσπαρτα από μνήμες.
Χρώματα.
Σκιές.
Γεύσεις.
Μουσικές.
Χαμόγελα.
Νοσταλγία.
Ταξίδια με το νου και την καρδιά.
Βήματα πάνω σε βήματα.
Είδα. 
Γνώρισα.
Ένιωσα.
Δάκρυσα.
Υποσχέθηκα.

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Έτσι απλά.


Μικρές, χαμένες νότες.
Στον άνεμο που ταξιδεύει, 
στον καπνό που πνίγει ένα δωμάτιο.
Μεγάλες, πνιγερές αναμνήσεις.
Σε καρδιές άτακτες, 
σε θολές ματιές.
Μειδίαμα. 
Μια σκέψη.
Μουσική.

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Το πρώτο φως


Αναρωτιέμαι καμιά φορά τί είναι αγνό και αληθινό. 
Κατέληξα στην τέχνη. 
Στην αθόρυβη και θορυβώδη έκφραση. 
Στα πηγαία συναισθήματα. 
Στα λόγια που δε μπόρεσε η σκέψη να δαμάσει.
Όπως το πρώτο φως της μέρας, 
που το πιο βαθύ σκοτάδι, 
δε μπόρεσε να κρύψει.