Χαμένες οι σκέψεις που ζητούν καταφύγιο πριν βραδιάσει. Άσκοπα περιπλανιούνται στον πνιγερό αέρα του μυαλού. Σα στάχτη λιώνουν στις πρώτες ψιχάλες των δακρύων. Ξενιτεμένοι δίχως γυρισμό, αν το μπουκάλι με το κιτρινωπό πια, χαρτί δε φέρει το χάρτη.
Στη σκιά του δέντρου αν κυνηγάς τα φύλλα, δε θα σταματήσεις το χορό τους. Μόνο πιο πολύ ίσως, τα εξοργίσεις και θλιβερά χαθούν.
Περίμενε να έρθει ο πρώτος δρόσος της αυγής. Όχι της ανατολής. Ο πρώτος δρόσος της αυγής. Αυτός που χαμογελά κλείνοντας το μάτι στη νύχτα, δίνοντάς της το κλειδί να διαφεντέψει. Και σαν έρθει αυτή η δροσιά, σήκω, γύρεψε, πλανέψου, βγες στον καθάριο ουρανό και μαζί με τα δάκρυά σου, σημάδεψε το χώμα.
Η γωνιά που θα καθίσεις πρόσεξε να βλέπει όχι στη σκιά, μα στον ορίζοντα.
Και δες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου