Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Βήματα στη νύχτα...

Περνάνε νύχτες, ή απλώς ώρες σκοτεινιάς, που η σιγή όταν σε κυνηγήσει, ψάχνεις απεγνωσμένα τον θόρυβο να σου κρατήσει παρέα. Τι κι αν αυτός ο ήχος θα είναι τα πλήκτρα ενός άψυχου υπολογιστή, τι κι αν θα είναι μια γνώριμη για 'σένα φωνή, να σου τραγουδάει για μια πεταλούδα, που κόντρα σε κάθε νόμο της φύσης, τρέφεται με κάποιο δηλητήριο κι αυτό αντί να τη σκοτώσει, την κάνει βασίλισσα ενός άλλου σύμπαντος. Τραγουδάει για μια πεταλούδα που κρύβουμε όλοι μέσα μας και ζητάει κάθε νύχτα ευκαιρία να κουβαλήσει το φεγγάρι και τ' αστέρια στα φτερά της.
Όταν περπατάω νύχτα, θα σκέφτομαι την πεταλούδα και την τροφή που άλλους τους σκοτώνει κι άλλους τους στέλνει σε ουρανούς. Όταν περπατάω νύχτα, δε θα ψάχνω στα βλέμματα των ανθρώπων τον προορισμό σε κάθε τους βήμα, αλλά στα δικά μου βήματα, το κίνητρο...

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Ταξίδι στη βροχή...

Ταξιδεύεις στη βροχή και καθώς στις ράγες γίνεται αγώνας ν' αναπτυχθεί η ταχύτητα, στα παράθυρα οι στάλες της βροχής δίνουν τη δική τους μάχη. Μοιάζουν σαν "δρομείς" που τρέχουν να γονιμοποιήσουν το αύριο της λιακάδας...
Δεν ακούγεται ούτε ο ήχος των κεραυνών που αναβοσβήνουν στα μάτια σου, ούτε οι ράγες που τρίβονται αιώνες τώρα, στις ρόδες μιας αμαξοστοιχίας φορτωμένης με όνειρα κι αποσκευές, αλλά ένας γνώριμος ήχος που σου λέει πως τα σύννεφα ξανάρθαν...
Και το ταξίδι τώρα αρχίζει...

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Χωρίς τίτλο...

Αυτό κατάλαβε, λέει, απ' όλο το ταξίδι, πως όσο αλλάζουμε ζωή τόσο μένουμε ίδιοι... Είναι κι αυτοί όμως, που ακόμη περπατάνε και ψάχνουν ένα παγκάκι στην άκρη κάποιου δρόμου, να καθίσουν λίγο πριν δύσει ο ήλιος και να κοιτάξουν κατάματα τους περαστικούς. Να δουν τι φαίνεται στα βλέμματά τους μες στο μούχρωμα...
Κι είναι κι αυτοί που περπατάνε νύχτα, μη συναντήσουν τα μάτια των περαστικών, μη συναντήσει ελεγκτής τα βήματά τους. Μα το παράδοξο δεν είναι αυτό. Είναι μονάχα, που περπατούν στη μέση του δρόμου με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, να καθρεφτίζονται τ' αστέρια. 
Κάποιος που συνάντησα σε μια τέτοια διαδρομή, με κοίταξε και γέλασε. Κι ένας άλλος, κοίταξε αυτόν και γέλασε. Κι εγώ, κοιτούσα και τους δυο και γελούσα...
Μα δε σταμάτησα εκεί. Σταμάτησα μόνο, μπροστά στο σύνθημα στον τοίχο...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Στο δρόμο...

Λίγο μετά τη δύση του ήλιου, κλείνει η πόρτα πίσω σου. Μπροστά σου ο δρόμος. Κι εσύ ξεκινάς να περπατάς, άλλοτε διασχίζοντάς τον, άλλοτε περνώντας από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο κι άλλοτε, πάνω στη σκονισμένη γη που περιμένει το παγωμένο μπάζο να τη σκεπάσει.
Γύρω σου περνάνε άνθρωποι, άλλοι βιαστικοί, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι κυνηγώντας το χρόνο με ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Βλέπεις κάπου κάπου και άλλους που περπατάνε χέρι χέρι μιλώντας και αφήνοντας πίσω τη μέρα που πέρασε.
Κι εσύ κάπου ανάμεσά τους, αφήνεις τα βήματά σου να σε οδηγήσουν σ' ένα σταθμό τρένων για να φύγεις πάλι απ' αυτόν, κρατώντας ένα εισιτήριο στα χέρια. Κι ο δρόμος σου δίπλα, να κυλά σαν το πορφυρό ποτάμι που άκουγες να κυλά μέσα σου, απ' τους γνώριμους ήχους του τραγουδιού.
Βράδιασε και η πόρτα πάλι κλείνει πίσω σου, αλλά ο δρόμος δεν είναι πια μπροστά σου, είναι όμως γύρω σου. Σε περιμένει να τον διαβείς και πάλι με το εισιτήριο στα χέρια...

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Πριν οι στίχοι κυλήσουν...

Η σκέψη που δύει κυνηγάει τ' αστέρια, μα ο χρόνος νικά. Αν ακουμπήσεις την άδεια ιδέα, κούφιος ο ήχος θ' αντηχήσει σε τοίχους που η μούχλα γέμισε όνειρα, μα πέσαν κι αυτά στου νου τη φωτιά. 
Είναι σκέψεις και άδειες εικόνες που γυρνούν στο μυαλό μου με σάπιο ρυθμό κι εγώ προσπαθώ να τις κάνω ένα ποίημα, πριν η σκέψη χαθεί δειλά στα βουνά και τα χέρια αγγίξουν το κρύο νερό...