Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Η βάρκα

Φτιάχνεις ένα όνειρο. Κάθε βράδυ κοιμάσαι, με την εικόνα του να σου σφαλίζει τα μάτια. Σου φαίνεται ακατόρθωτο, μέχρι που ξημερώνει η μέρα που το πρώτο φως του ονείρου παίζει με τα βλέφαρά σου. Κι η βάρκα του ονείρου σε περιμένει να σχίσεις τα αλμυρά νερά, που χρόνια προσπαθείς να ξεχωρίσεις αν είναι δάκρυα ή θάλασσα.
Θα μπεις στη βάρκα;

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Φιλμ νουάρ...

Μυρωδιά από παλιά. Ίσως για κάποιους ναφθαλίνη, αλλά μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, η πιο δροσερή πνοή.
Αν και οι ασπρόμαυρες εικόνες ξεγελούν την όρασή μας, μιας και της στερούν τη δυνατότητα να βλέπουν κάθε χρώμα που πλαισιώνει τη δημιουργία, σου χαρίζουν μια έντονη νοσταλγία για κάτι που πέρασε και δε θα ξανάρθει.
Τελικά, για κάποιους η ζωή μας είναι ένα φιλμ νουάρ, χωρίς βραβείο σκηνοθεσίας.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Καθώς περιμένει ο ουρανός...

Το φεγγάρι είναι μισό απόψε. Η βραδιά θα μπορούσε να είναι ακόμη και όμορφη, αν οι ήχοι της νοσηρής διασκέδασης των ανθρώπων δεν παραβίαζαν αβίαστα τα όνειρα και τις σκέψεις μας.

Τα αστέρια περιμένουν να σωπάσει κάθε ανθρώπινη φωνή για ν' αρχίσουν τον χορό τους, σ' ένα αντάμωμα που κρατάει μέρες, ίσως και χρόνια. Το τραγούδι θα 'ναι δώρο απ' το φεγγάρι, όπως θα γεμίζει.

Οι ευχές περιμένουν ν' ανθίσει ο ουρανός. Κάθε ευχή και άνθος...


Όλος ο ουρανός περιμένει μ' ένα τρελό σκίρτημα που πέφτει σαν πρωινή δροσιά στις καρδιές μας και τις σώζει από τον θάνατο της μελαγχολίας...



Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Βαδίζοντας στο ξέφωτο...

Τριγύρω σου παρέες, γελάνε, φωνάζουν, χειρονομούν. 
Τριγύρω σου κόσμος, περνάει, κοιτάει, αφουγκράζεται.
Τριγύρω σου ζωή, περνάει, σταματά, χάνεται.


Κι εσύ στο κέντρο. Βλέπεις. Παρατηρείς. Ακούς. Μα δεν πλησιάζεις. Δεν αγγίζεις. Δε συμμετέχεις.


Περπατάς μόνος σου ανάμεσα στα πελώρια δέντρα που επέλεξες για συντρόφους, καθορίζοντας το δικό σου μονοπάτι. Στην πορεία σου, σπάνε πολλά μικρά κλαδιά και υπερπηδώνται πολλοί μεγάλοι κορμοί, αλλά η πορεία σου παραμένει μία. Αυτή επέλεξες με κόστος να τη βαδίζεις μόνος. 


Το δάσος σε κυκλώνει μα εσύ περπατάς στο ξέφωτο...

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Περνούν τα χρόνια...

Περνάν οι μέρες κι από πίσω σέρνουν χρόνια. Τα χρόνια φέρνουν αναμνήσεις και συναισθήματα κι ο καιρός... γυρίσματα. 


Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, σκέφτεσαι τι έχεις κάνει, που πας, τι θα κάνεις και τόσα άλλα ερωτήματα που λες και αντικαθιστούν κάθε ευχή και δώρο, τρυπώνουν στο μυαλό σου. Φυσικά, υπάρχει και η μερίδα ανθρώπων (;) που δε χαλάει τη ζαχαρένια τους...


Μα ποιο είναι εκείνο τ' όνειρο που λέει πάντα αλήθεια και δεν αφήνει χαρακιές, όπως λέει και το άσμα; Κάπου διάβασα σήμερα (και είναι μόλις η πρώτη ώρα της μέρας) ότι όταν κοιμάσαι βλέπεις όνειρα... όταν όμως, είσαι ξύπνιος κάνεις όνειρα.

Κι εγώ, στη σκάλα του χρόνου, ακροβατώ στο σκοινί της στιγμής, ζώντας όμως το ρίσκο των συναισθημάτων. Ακόμη και με κλειστά μάτια, γιατί τότε μου είναι πιο εύκολο... κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι ένα μικρό μονοπάτι που δε βυθίζομαι, αλλά βαδίζω και φτάνω...


Αυτό θα είναι το εσαεί μου δώρο... τα όνειρα! Καρδιά καλοκαιριού, απόγειο της σκέψης, τρέλα της φαντασίας, δροσιά του μυαλού, όνειρά μου!


Χρόνια μου πολλά...

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα, αμίλητα...

Παράγγελμα βαρύ που όμως, ελαφρύνει τη διάθεση να πιεστείς για μια κίνηση που ίσως, δε οδηγήσει ένα βήμα πιο κάτω.


Κι εσύ, από μια θέση που βλέπει μπροστά ή πίσω, σκέφτεσαι την επόμενη κίνησή σου. Αυτή που μπορεί να σε φέρει λίγο πιο κοντά στο κάτι που θα φεύγει απ' το τίποτα. 


Αναμονή για το επόμενο παράγγελμα...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ο κόσμος των αστροναυτών

     Στοχεύεις ένα αστέρι που είναι μακρυά. Σκοπός σου είναι να το φτάσεις. Το βλέπεις μοναχικό. Κι αφού έχεις καταφέρει να προμηθευτείς τον απαραίτητο εξοπλισμό ονείρων... το αστέρι έχει πέσει.

     Τραγικό κομμάτι στη ζωή κάθε ανθρώπου, ερωτευμένου με τα συναισθήματα που ξέρει ότι αποτελούν τον κόσμο των αισθήσεων, είναι η αποτυχία και η απογοήτευση πως κάποιος άλλος σε πρόλαβε.


     Νομίζεις πως επειδή τ' αστέρια είναι αιώνες κολλημένα σε μια σκοτεινή άβυσσο, η καρδιά σου τα διεκδικεί έχοντάς τα δεδομένα. Κρίμα που τ' αστέρια πέφτουν κι οι επιθυμίες μας παίρνουν τη θέση τους... ο κόσμος των ερωτευμένων είναι διαστημόπλοιο.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Επισκέπτες χτυπούν




     Σε κάθε χτύπο της πόρτας, σε κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου, σε κάθε βάδισμα στο δρόμο, η ίδια απορία: Ποιος να 'ναι;
    
     Πάντα είναι κάποιος γνωστός ή κάποιος ξένος. Κάποιος οικείος ή λιγότερο φιλικός, κάποιος ανεπιθύμητος ή επιθυμητός... οι περισσότεροι κατά το δοκούν "φίλοι".

     Τις περισσότερες φορές, όλα αυτά τα "χτυπήματα" ακούγονται σε ώρες ακατάλληλες για 'σένα. Αλλά ποια είναι η κατάλληλη ώρα; Η ώρα που μπορείς να αφιερώσεις λίγο από το χρόνο των ονείρων, των σκέψεων, των ταξιδιών στους άλλοτε πολύ κι άλλοτε λίγο, ενοχλητικούς επισκέπτες σου; Ζεις με ανθρώπους ή μήπως ζεις ανάμεσά τους αλλά χωρίς αυτούς;

     Κακά τα ψέματα. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, όπως κι εγώ, όπως και όλοι μας. Ναι, συμφωνώ. Ούτε εγώ θέλω να καταπιέζομαι και πολύ περισσότερο, να πνίγω τις επιθυμίες μου. Αλλά να, υπάρχουν φορές που πρέπει να μπορείς να σεβαστείς τους γύρω σου, ανεξάρτητα από το αν θα επιδείξουν τον αντίστοιχο σεβασμό. Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς όλοι μας ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους.

     Είναι στιγμές που θα 'θελα, να είχα μια σπηλιά στην άκρη ενός βράχου. Να μπαίνω μέσα και το μόνο "χτύπημα" που θα μπορώ να ακούω, να είναι αυτό των κυμάτων πάνω στα βράχια. Να κοιμάμαι κι ο μόνος μου επισκέπτης να είναι ο φλοίσβος και η αλμυρή δροσιά. Ακόμη και τα δάκρυα, θα εναρμονίζονταν με το υπόλοιπο υδάτινο περιβάλλον.

     Ζω σ' ένα σπίτι. Έχω το δικό μου δωμάτιο. Έχω τα δικά μου πράγματα. Έχω τη δική μου παρέα. Ακούω τη δική μου μουσική. Έχω τα δικά μου βιώματα. Κι όμως, κάτι λείπει...

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Μποέμ...

Και ποιος δεν έχει μια κάποια προκατάληψη με τις "όπερες"; Δηλώνω ότι μέχρι πρότινος, άνηκα κι εγώ στην ομάδα των προκατηληφθέντων, από την άποψη ότι ένιωθα πως μια όπερα και γενικά, αυτού του είδους τη μουσική, δε θα μπορούσε να με εκφράσει. Έκανα λάθος...

Είναι όντως, μακρυά από το δικό μας πολιτισμό και κουλτούρα, αλλά τόσο κοντά σε κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε να κρύβει κάθε ευαίσθητη ψυχή. Τόσο τα λόγια, όσο και η μουσική που ντύνουν την εν λόγω ερμηνεία είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο.

Να περιγράψω, τί; Την αλύγιστη αγάπη κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες; Το αίσθημα της υπέρβασης; Δεν περιγράφω τίποτα...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Απέναντι

Καμιά φορά αναρωτιέσαι: Πώς περνάς απέναντι; Αξίζει;

Φίλε μου, θα μάθεις μόνο αν κάνεις τον κόπο ν' απλώσεις το ποδάρι σου. Δεν έχει σημασία αν θα φτάσεις, σημασία έχει που θα τολμήσεις...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Οι στάλες της σιωπής



Υγρή η σιωπή που πέφτει
μα δεν την ακούει κανείς
σαν το κλάμα από τις λέξεις
που θρήνησε ένας ποιητής.

Μες στην κατάρα αθροίζει
τους στίχους που τον κυνηγάν
και πως το πηλίκο της ζωής του
ήταν ένα φοβισμένο αν.

Στο λιμάνι της σιωπής
έδεσε κάβο τους λυγμούς του,
με την πιο βαριά του άγκυρα
στα σκοτεινά βυθίστηκε ο νους του.

Μια σκιά που κρύβεται
απ' τη σκιά του ήλιου
σε τυραννά νοχελικά καιρό
σα σαπίλα κάποιου φύλλου.

Κι είν' ο σπόρος του ωχρός
της πάντα καταχνιάς του
μες στη σιγή της μοναξιάς
της αφανούς καρδιάς του.

Δεν το πότισε τ' αστέρι
που έπεσε στην άμμο
και τα όνειρα χαθήκαν
θάφτηκαν μαζί του χάμω.

Μήτε βγήκε το φεγγάρι
προδωμένο να το βρει
το χαμένο του αστέρι
απ' το ουράνιο το βιγλί.

Τα κύματα πια πάψαν
ν' ακουμπούν την αμμουδιά
γιατί ο αφρός λες και γλυκαίνει
απ' τη σπαρμένη αστροφεγγιά.

Η σιωπή όλα τα βλέπει
μα στο χρόνο δε μιλά
λες και μένος έχει πάρει
την ώρα που κυλά.

Οι σταγόνες της δε ξέρουν
από πικραμμένη γη
αφού κάθε τους καρτέρι
σέρνει πίσω την αυγή.