Επισκέπτες χτυπούν

     Σε κάθε χτύπο της πόρτας, σε κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου, σε κάθε βάδισμα στο δρόμο, η ίδια απορία: Ποιος να 'ναι;
    
     Πάντα είναι κάποιος γνωστός ή κάποιος ξένος. Κάποιος οικείος ή λιγότερο φιλικός, κάποιος ανεπιθύμητος ή επιθυμητός... οι περισσότεροι κατά το δοκούν "φίλοι".

     Τις περισσότερες φορές, όλα αυτά τα "χτυπήματα" ακούγονται σε ώρες ακατάλληλες για 'σένα. Αλλά ποια είναι η κατάλληλη ώρα; Η ώρα που μπορείς να αφιερώσεις λίγο από το χρόνο των ονείρων, των σκέψεων, των ταξιδιών στους άλλοτε πολύ κι άλλοτε λίγο, ενοχλητικούς επισκέπτες σου; Ζεις με ανθρώπους ή μήπως ζεις ανάμεσά τους αλλά χωρίς αυτούς;

     Κακά τα ψέματα. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, όπως κι εγώ, όπως και όλοι μας. Ναι, συμφωνώ. Ούτε εγώ θέλω να καταπιέζομαι και πολύ περισσότερο, να πνίγω τις επιθυμίες μου. Αλλά να, υπάρχουν φορές που πρέπει να μπορείς να σεβαστείς τους γύρω σου, ανεξάρτητα από το αν θα επιδείξουν τον αντίστοιχο σεβασμό. Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς όλοι μας ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους.

     Είναι στιγμές που θα 'θελα, να είχα μια σπηλιά στην άκρη ενός βράχου. Να μπαίνω μέσα και το μόνο "χτύπημα" που θα μπορώ να ακούω, να είναι αυτό των κυμάτων πάνω στα βράχια. Να κοιμάμαι κι ο μόνος μου επισκέπτης να είναι ο φλοίσβος και η αλμυρή δροσιά. Ακόμη και τα δάκρυα, θα εναρμονίζονταν με το υπόλοιπο υδάτινο περιβάλλον.

     Ζω σ' ένα σπίτι. Έχω το δικό μου δωμάτιο. Έχω τα δικά μου πράγματα. Έχω τη δική μου παρέα. Ακούω τη δική μου μουσική. Έχω τα δικά μου βιώματα. Κι όμως, κάτι λείπει...