Ο πιο αδυσώπητος χαμός ήταν αυτός που ξεκίνησε από τα σπλάχνα σου. Αυτός που όργωσε το μυαλό σου και απογείωσε ξέφρενα την καρδιά σου, συνήθως, λίγο πριν ξημερώσει.
Το πιο άπιαστο πουλί ήταν εκείνο που εσύ ελευθέρωσες κι άφησε στα χέρια σου χνούδι απ' τα φτερά που κάποτε κι εσύ μ' αυτά, πετούσες.
Η πιο άγρια καταιγίδα ήταν εκείνη που την περίμενες στην κορφή του βουνού, γυμνός, με μόνο μουσαμά, δυο λέξεις, μια καρδιά...
Κι όταν ξέσπασε σε μούσκεψε μέχρι εκείνα τα παράξενα φτερά που είχες κρύψει καλά μέσα σου και τ' άνοιγες όταν τα λευκά σεντόνια, τυλίγαν τη σκέψη και το απόμακρο κορμί σου.
Τότε ήταν που περίμενες να φέξει, αλλά οι αχτίδες παίζαν μαζί σου κρυφτό και οι σκιές σε περιπαίζαν, καθώς σε ανάγκαζαν να τους δώσεις τη μορφή... τη μορφή που σε πονούσε.
Τα όνειρα είναι παγίδες σε ξάστερο ουρανό.
Τα όνειρα είναι δόλωμα σε ζεστή θάλασσα.
Τα όνειρα σε θέλουν αιώνιο ισοβίτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου