Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η ομπρέλα


 Αποφασίζεις το χρώμα της, ανάλογα με την εποχή. Διαλέγεις το μέγεθός της, στις επιταγές του καιρού... μα τί σου προσφέρει τέλος πάντων; 
Ασφάλεια από τη βροχή; Προστασία από τ' αγιάζι; Ή μήπως τη δροσιά της σε κάθε αχτίδα που σε λούζει;
Έχεις καταλάβει ότι πάντοτε, τη χρησιμοποιείς με αντίθετο σκοπό από κάθε προηγούμενο; Κι αυτή, δένεται με την παλάμη σου και περιμένει να την ανοίξεις...
Μην την ανοίξεις! Μην τη βρέξεις! Μην τη κάψεις! Κράτησέ την σφιχτά στην παλάμη σου σα στήριγμα στο δρόμο...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Στην αναμονή της αυγής...



Χαμένες οι σκέψεις που ζητούν καταφύγιο πριν βραδιάσει. Άσκοπα περιπλανιούνται στον πνιγερό αέρα του μυαλού. Σα στάχτη λιώνουν στις πρώτες ψιχάλες των δακρύων. Ξενιτεμένοι δίχως γυρισμό, αν το μπουκάλι με το κιτρινωπό πια,  χαρτί δε φέρει το χάρτη.
Στη σκιά του δέντρου αν κυνηγάς τα φύλλα, δε θα σταματήσεις το χορό τους. Μόνο πιο πολύ ίσως, τα εξοργίσεις και θλιβερά χαθούν. 
Περίμενε να έρθει ο πρώτος δρόσος της αυγής. Όχι της ανατολής. Ο πρώτος δρόσος της αυγής. Αυτός που χαμογελά κλείνοντας το μάτι στη νύχτα, δίνοντάς της το κλειδί να διαφεντέψει. Και σαν έρθει αυτή η δροσιά, σήκω, γύρεψε, πλανέψου, βγες στον καθάριο ουρανό και μαζί με τα δάκρυά σου, σημάδεψε το χώμα. 
Η γωνιά που θα καθίσεις πρόσεξε να βλέπει όχι στη σκιά, μα στον ορίζοντα.
Και δες...

Αυτά που θα 'θελες να δεις...


Οι σκέψεις είναι ο χορός των σκιών που τη μέρα τις βλέπεις συμβατικές σαν τον ήλιο και τη νύχτα, γίνονται ένα με το σκοτάδι που ντύνει χρώματα και σχέδια, τις άκληρες μορφές τους.
Σαν δυο παιδιά που παίζουν στην ίδια γειτονιά και μετά από χρόνια ερωτεύονται.
Σαν δυο γέροι που διαβαίνουν το ίδιο μονοπάτι στο τέλος της ζωής τους.
Σαν τον τοίχο που περιμένει να τον γεμίσεις με συνθήματα.
Οι σκιές κι οι σκέψεις είναι οι αδελφές του ονείρου...

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Πριν ξημερώσει...



Ο πιο αδυσώπητος χαμός ήταν αυτός που ξεκίνησε από τα σπλάχνα σου. Αυτός που όργωσε το μυαλό σου και απογείωσε ξέφρενα την καρδιά σου, συνήθως, λίγο πριν ξημερώσει.
Το πιο άπιαστο πουλί ήταν εκείνο που εσύ ελευθέρωσες κι άφησε στα χέρια σου χνούδι απ' τα φτερά που κάποτε κι εσύ μ' αυτά, πετούσες.
Η πιο άγρια καταιγίδα ήταν εκείνη που την περίμενες στην κορφή του βουνού, γυμνός, με μόνο μουσαμά, δυο λέξεις, μια καρδιά...
Κι όταν ξέσπασε σε μούσκεψε μέχρι εκείνα τα παράξενα φτερά που είχες κρύψει καλά μέσα σου και τ' άνοιγες όταν τα λευκά σεντόνια, τυλίγαν τη σκέψη και το απόμακρο κορμί σου. 
Τότε ήταν που περίμενες να φέξει, αλλά οι αχτίδες παίζαν μαζί σου κρυφτό και οι σκιές σε περιπαίζαν, καθώς σε ανάγκαζαν να τους δώσεις τη μορφή... τη μορφή που σε πονούσε.
Τα όνειρα είναι παγίδες σε ξάστερο ουρανό.
Τα όνειρα είναι δόλωμα σε ζεστή θάλασσα.
Τα όνειρα σε θέλουν αιώνιο ισοβίτη...

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Αυτό που δε βλέπεις...


Ξέρεις ότι είναι πίσω σου μα δε γυρίζεις να το κοιτάξεις, όχι να το δεις... να το κοιτάξεις. 
Νιώθεις την παρουσία του σαν την ανάσα που έχεις ανάγκη κάθε φορά που γυρίζεις πλευρό, όταν κοιμάσαι.
Πέφτεις πάνω στο γυάλινο τοίχο που υψώνει η πραγματικότητα, αλλά ποιος δάμασε ποτέ τους ονειροπόλους;
Μπροστά σου το γαλάζιο, ή κάτι που του μοιάζει και θυμίζει το ταξίδι.
Μα γιατί υπάρχουν τάχα οι δρόμοι; Για προορισμούς ή μήπως για ταξίδια;
Η ποίηση σε συντροφεύει και σου δίνει... σου δίνει τη βεβαιότητα που θέλεις, για να ξέρεις πως κάποτε θα μάθεις.
Ναι, κάποτε θα μάθεις και τι ήταν και γιατί...

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Τελείες

Στα πολλά, στα λίγα, στο τώρα και το πάντα... μια τελεία παραπάνω είναι πιθανό. Δυο τελείες παραπάνω, είναι η μικρή υπογραφή της σιωπής που υποτάσσεται στον εκκωφαντικό θόρυβο των συναισθημάτων που πάλλονται μέσα μας κάθε στιγμή.
Το πάντα μάλλον, είναι άπιαστο. Το μάλλον πιθανό και το άπιαστο ουτοπία.
Ποιος τα ορίζει;
Ζήσε!

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Μέσα στο σύμπαν

Στο παράλληλο σύμπαν που ζούμε, ο καθένας ξεχωριστά, υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς που χωρίς να επιλέξουμε το "πότε" και το "πως" μας ενώνει.
Καμιά φορά είναι τόσο δίπλα μας αυτό το "πότε" που μας αφοπλίζει.
Κι όταν τελικά, συναντηθούμε στο κοινό αυτό σημείο, το παράλληλο σύμπαν κάπου τέμνεται.
Το θέμα είναι να μη χαθείς μόνος σου μέσα στην άβυσσο του...

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Μπαλόνια...

Αν δώσεις σ' ένα μπαλόνι το δικαίωμα να πετάξει, μπορεί να πάρει μαζί και τα όνειρά σου. 
Αν πάρει μαζί και τα όνειρά σου, μπορεί να τ' αφήσει σε κάποιο άγνωστο για τους πολλούς, σύννεφο.
Αν τ' αφήσει στο σύννεφο, ίσως χάσει το δρόμο της επιστροφής.
Το θέμα είναι να μην εμπιστεύεσαι τα μπαλόνια!
Είναι καλύτερα να βγάλεις φτερά...

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Αντίρροπη δύναμη

Η στιγμή που η δύναμη είναι μηδενική γιατί συγκρούεται, σαν τα πόδια σου που προσπαθούν να τρέξουν μέσα σε όνειρο, αλλά είναι τόσο καρφωμένα στη γη που σχεδόν είναι αλήθεια. 
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν κι εσύ εκεί... καρφωμένος! Κοιτάς να δεις αν θα σου μιλήσουν ή αν εσύ πρέπει να γνέψεις πρώτος... κι ο καιρός περνάει.
Το παρελθόν ξεθύμανε σαν καλό κρασί μέσα σε ανοιχτό μπουκάλι...
Η γροθιά σου χτύπησε το τραπέζι αλλά πέρασε από κάτω του. Ο ήχος πνίγηκε στο αύριο...

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Παρέα στο φεγγάρι

Τραγική φιγούρα της αποψινής βραδιάς, η ίδια η πρωταγωνίστρια... η σελήνη! Τόσα μάτια καρφωμένα πάνω της κι εκείνη δεν έχει που να στρέψει το δικό της βλέμμα. Τόσο κοινή και τόσο μόνη...
Αν και τα αποσιωπητικά θα μπορούσαν να γεμίζουν ακατάπαυστα τις γραμμές των σελίδων που μουτζουρώνω, καμιά φορά δε λένε και πολλά, ή τουλάχιστον, όσα θα θέλαμε να πούμε. 
Τη σελήνη, έγραψε κάποιος που αγαπώ, δεν τη γελάει κανείς! Κάτω απ' το φως της απόψε, ταξίδεψαν σκέψεις, ματιές, λόγια και όνειρα... ειδικά τα όνειρα, έκαναν μεγάλα ταξίδια απόψε. Μα τα πιο μεγάλα όνειρα είναι του πιο μικρού...
Πείτε με χαζή, ίσως και αφελώς ονειροπόλα, αλλά πάντα πίστευα κοιτώντας το φεγγάρι πως μοιάζει μ' ένα θλιμμένο πρόσωπο που κάτι προσπαθεί να σου πει, ανοίγοντας δειλά τα χείλη και σου ψιθυρίζει θροίσματα. Έλεγα πως μάλλον, ψάχνει για παρέα. Ελπίζω να του κρατήσω καλή απόψε...

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Ο δρόμος...

Κάθε που πλησιάζεις, τόσο μοιάζει να μακραίνει επειδή τ' όνειρο συνήθισε να μένει στη σκιά κι όταν ο ήλιος τ' ανταμώσει, κρύβεται!
Ο δρόμος είναι ευθύς και δεν έχει καθόλου στροφές. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να τον διασχίσεις. Είναι δικιά σου επιλογή το μέσο και ο προορισμός...