Ξέρεις ότι είναι πίσω σου μα δε γυρίζεις να το κοιτάξεις, όχι να το δεις... να το κοιτάξεις.
Νιώθεις την παρουσία του σαν την ανάσα που έχεις ανάγκη κάθε φορά που γυρίζεις πλευρό, όταν κοιμάσαι.
Πέφτεις πάνω στο γυάλινο τοίχο που υψώνει η πραγματικότητα, αλλά ποιος δάμασε ποτέ τους ονειροπόλους;
Μπροστά σου το γαλάζιο, ή κάτι που του μοιάζει και θυμίζει το ταξίδι.
Μα γιατί υπάρχουν τάχα οι δρόμοι; Για προορισμούς ή μήπως για ταξίδια;
Η ποίηση σε συντροφεύει και σου δίνει... σου δίνει τη βεβαιότητα που θέλεις, για να ξέρεις πως κάποτε θα μάθεις.
Ναι, κάποτε θα μάθεις και τι ήταν και γιατί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου