Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Απέναντι είμαι

Νομίζουν πολλοί ότι είμαστε περαστικοί στις ζωές των άλλων, σαν τα αυτοκίνητα στις μεγάλες λεωφόρους. Μπορεί να 'μαστε, αλλά είμαστε και σταθερές για τις ζωές πολλών. Γιατί έτσι είναι, χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις εύκολα, ίσως και καθόλου. 
Νομίζουν πολλοί ότι είμαστε μακρυά, απέχουμε από τις ζωές τους. Κι είμαστε απέναντί τους, σιωπηλά μα κοντά. 
Νομίζεις μαμά, πως σε ξεχνάω, πως δε σε σκέφτομαι, πως έφυγα βιαστικά απόψε... αλλά είμαι στο απέναντι πάρκο μαμά. Κοντά σου. Κλαίω και σου γράφω. Δε ξέρω τι, τα μάτια μου είναι θολά και κόκκινα σαν τα κορδόνια των παπουτσιών μου. Θυμάσαι πως τα κοίταξες; Θυμάσαι πως με κοίταξες μαμά να μεγαλώνω; 
Κι εγώ δε ζήτησα ποτέ μου τίποτα. Ήμουν πάντα η δυνατή. Δεν έχω δύναμη μαμά. Δεν έφυγα μαμά... είμαι απέναντί σου. Δε θα το μάθεις ποτέ, αλλά δεν έφυγα, εδώ είμαι. Κοιτάζω τους περαστικούς. Καπνίζω μαμά. Ούτε αυτό θα το μάθεις ποτέ. Ποτέ δε σου είπα "πονώ", ποτέ δε σου είπα "χρειάζομαι". Όμως και πονώ και χρειάζομαι. Κι εσύ χρειάζεσαι, το ξέρω μαμά. Απλώνω να σου δώσω και δεν παίρνεις. Με διώχνεις μαμά. Αλλά δε φεύγω μαμά. Απέναντι είμαι...