Χωρίς τίτλο...

Αυτό κατάλαβε, λέει, απ' όλο το ταξίδι, πως όσο αλλάζουμε ζωή τόσο μένουμε ίδιοι... Είναι κι αυτοί όμως, που ακόμη περπατάνε και ψάχνουν ένα παγκάκι στην άκρη κάποιου δρόμου, να καθίσουν λίγο πριν δύσει ο ήλιος και να κοιτάξουν κατάματα τους περαστικούς. Να δουν τι φαίνεται στα βλέμματά τους μες στο μούχρωμα...
Κι είναι κι αυτοί που περπατάνε νύχτα, μη συναντήσουν τα μάτια των περαστικών, μη συναντήσει ελεγκτής τα βήματά τους. Μα το παράδοξο δεν είναι αυτό. Είναι μονάχα, που περπατούν στη μέση του δρόμου με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, να καθρεφτίζονται τ' αστέρια. 
Κάποιος που συνάντησα σε μια τέτοια διαδρομή, με κοίταξε και γέλασε. Κι ένας άλλος, κοίταξε αυτόν και γέλασε. Κι εγώ, κοιτούσα και τους δυο και γελούσα...
Μα δε σταμάτησα εκεί. Σταμάτησα μόνο, μπροστά στο σύνθημα στον τοίχο...