κι έχει η μέρα πια τελειώσει.
Δε χάθηκε ξανά το φως
μα κοντεύει να νυχτώσει.
Κοιτάζεις τον καφέ στην κούπα
και θαρρείς κι αυτός το κάνει.
Δεν είναι που το νόημα δε βρίσκεις
μα που αυτό όλο σε χάνει.
Κι έτσι ο ήλιος δύει
και το αύριο σε ζυγώνει
και δε σε νοιάζει αν το ορίζεις
μα που λίγο λίγο σε τελειώνει.
1 σχόλιο:
Μαριάννα, απλά υπέροχο.
Κάθε λέξη σου μετρημένη. Να είσαι πάντα καλά.
υγ: Αχ, Θεσσαλονίκη!
Δημοσίευση σχολίου