Ο τοίχος μπροστά σου
απέραντος ίσκιος,
πιστός ακροατής των δυνατών σκέψεών σου.
Χλωμός αποδέκτης,
υπαγορεύει σιωπή.
Στερεότυπος ήχος ο γρύλος απ' έξω,
διακόπτης της τσιμεντένιας ζωής σου.
Σκέφτηκες,
στο τσιμέντο χαράζεις και μένει
αυτό που η θάλασσα απ' την άμμο θα πιεί.
Ήταν ένα δέντρο στην πόλη
που σου χάριζε ίσκιο,
σαν αυτούς που ολότελα
σκεπάζουν τον ήλιο εδώ.
Κι εσύ, κοιτάζεις τον τοίχο
που μόνο ησυχία προστάζει
καθώς του μιλάς, του μιλάς, του μιλάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου