Το σφυριχτό σου "Σ"

Σα να χορεύει πάνω η λέξη 

που στον άνεμο γλιστρά

στα χείλη αυτά επάνω. 

Σ' αυτά που διώχνουν τον καπνό 

σαν η βροχή τον ήλιο 

φέρνοντας τη δροσιά. 

Διαλέγοντας τις λέξεις 

να 'χουν σίγμα και σκοπό 

περνούν οι μέρες σαν τραγούδι. 

Στιχάκι σ' άκρη δειλινού 

που ένα ποίημα θα γυρεύει. 

Αγλαονίκη

Κι εγώ που χρόνια τριγυρνώ 

σ' ατέλειωτα ξενύχτια 

μιλώντας μ' ουρανούς, 

μ' αστερισμούς ξεδιπλωμένους 

κι άλλους που φτιάχνω με το νου μου

δε μπόρεσα παρά να ερωτευτώ 

τους μαύρους κύκλους των ματιών σου. 

Ο ίσκιος

Κοίταξε μόνο μη γίνεις ο ίσκιος 

που όλοι τον βλέπουν μα δεν τον ακούει κανείς. 

Το δέντρο είναι εκείνο που μέρα ή νύχτα 

ανερυθρίαστα σπάει τη φωνή της σιωπής. 

Μ.Μ.

"Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί 

κι ότι ύστερα από μας 

τίποτα αξιόλογο δε θα 'ρθει." 

Ο ποιητής σκοτώνει τους κακούργους μ' αιώνιες σαϊτιές. Στο μακρινό το μέλλον τους κεραυνούς του ρίχνει, τους ήρωες παρηγορεί και στεφανώνει. 

Δελτίο καιρού

Αυτές τις μέρες 

το κρύο είναι πιο πολύ.

Δεν το νιώθεις 

μα το βλέπεις στους ανθρώπους. 

Κι αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν 

για να το νιώσεις. 

Ερεβοδιφώσιν

Αφού στο φως δε μπόρεσες 

τ' αστέρια ν' ανταμώσεις, 

το έρεβος ζητάς. 

Κι αφού το βρεις, 

πλανιέσαι. 

Ένα σημείο αναφοράς 

και ο καπνός στα χείλη.  

Τόσος που να γίνεται όνειρο 

και συντροφιά τη νύχτα. 

Οι σκέψεις γράμματα

Και λες καμιά φορά 

οι σκέψεις άραγε, 

πώς ταξιδεύουν; 

Τις φέρνει ο αέρας σ' ένα νου;

Τα τραγούδια μην τις ταξιδεύουν;

Φάκελοι λευκοί,

μιαν αγκαλιά, 

γι' αυτούς που σκέψεις γράφουν. 

Αθεράπευτα ρομαντικοί 

που γράμματα σκορπάνε. 

Μες στην παράταιρη εποχή

Στίχους που γράψατε για 'μένα, 

για να μπορώ να πω 

φοβάμαι, κρυώνω, διψώ. 

Λόγια που τρύπωσαν

για πάντα στη ψυχή μου. 

Κική και Μαρία, 

Σύλβια, Κατερίνα. 

Αυτά κρατώ κι απόψε.

Αυτά ψιθυρίζω κάθε βράδυ 

στ' αστέρια που φέρατε κοντά μου. 

Μ' ένα μολύβι σχεδιάζω 

τις δικές μου γραμμές. 

Για να 'ρθω κοντά 

στα δικά μου τ' αστέρια. 

Την ανάσα μου, ουρανέ...

Κοιτάς τον ουρανό, 

αυτή τη μπλε σπατάλη

και σου μοιάζει ξένος.

Γιατί γελά.

Γιατί τα σύννεφά του λείπουν. 

Τον κυνηγάς με την ανάσα, 

σύννεφα να τον γεμίσεις. 

Να 'χεις πηλό αγνό, 

να φτιάξεις τα όνειρά σου. 

Τον κυνηγάς με την ανάσα, 

με την ανάσα τον κερδίζεις. 

Με κορδόνια λυτά

Αβέβαιο βήμα, 

το βέβαιο στερεώνει 

σαν ένα φως 

που όλο με θαμπώνει. 

Παντού γνωστοί 

και πάντα μόνη.