Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Περνάει απλά

και χάνεται

χωρίς κανείς 

να το 'χει διώξει.

Χωρίς κανείς

να το καλεί.

Κι εμένα που τα βράδια

με πιάνει ανησυχία

μου λέει "Είμαι εδώ".

Ίσως γι' αυτό...

Φθινόπωρο...

Σουρουπώνει νωρίς, 

μα δεν είναι χειμώνας.

Η ψύχρα σε καλημερίζει

και σου λέει καληνύχτα, 

μα δε σε δροσίζει.

Τα φύλλα πολλά 

σου φτερώνουν το βήμα,

μα η σκέψη δεν ελαφρώνει.

Φθινόπωρο στον κόσμο.

Μέσα σε μια νύχτα

Την αλλαγή δεν τη φέρνει ο χρόνος.

Την αλλαγή τη φέρνει ο άνεμος

που σέρνει πάνω του

την ανάγκη να υπάρχεις.

Όχι μονάχος, 

μα

πλάι σε ψυχές.

Ψάχνεις, όπως...

Ψάχνεις.

Όπως ψάχνεις να βρεις 

πως λέγεται αυτό το ασημένιο μονοπάτι

που αφήνει η πανσέληνος στο διάβα της.

Ψάχνεις.

Όπως ψάχνεις στο πλήθος 

δυο μάτια γνώριμα.

Ψάχνεις.

Κάτω από φώτα και σκιές

να βρεις πως λένε

το ασημένιο μονοπάτι που αφήνει

η πανσέληνος στο διάβα της.

Απολογισμός

Χρώματα.

Μνήμες. 

Αισθήματα. 

Απουσία...

"...γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν το σούρουπο μιαν αγκαλιά".

Από το φεγγάρι

Να περιμένεις τη νύχτα

που το φεγγάρι

δε θα είναι γεμάτο, 

μα ούτε κι άδειο.

Να είναι μισό.

Και τότε βάλ' τα όνειρά σου σκάλα

κι ανέβα.

Όλα θα φαίνονται ασημένια.

Μπορεί κι η μοναξιά.

Πρώτη του μηνός

Χαρά μεγάλη σήμερα, 

πρωτομηνιά.

Περνούν οι μέρες,

φεύγουν.

Το λέει και το ημερολόγιο.

Καλοκαίρι

Καλοκαίρι.

Η μέρα μεγάλη, η νύχτα ατέλειωτη.

Χωρίς δροσιά.

Σαν τις σκέψεις και τα όνειρά μας.

Υπομονή.

Τα σύννεφα θε να 'ρθουν.

Την είπαν άνοιξη...

Την είπαν άνοιξη γιατί 

η μέρα που άνοιξε, 

άνοιξε τα μάτια σου

και μαζί τους άνοιξε

και η καρδιά σου.

Την είπαν άνοιξη γιατί

χώρεσε σε μέρες γεύσεις,

σκέψεις κι αφορμές

και μαζί μ' αυτές όνειρα...

Την είπαν άνοιξη γιατί

τα φτερά π' ανοίξαν

σκόρπισαν στο διάβα τους

ελπίδα...

Στο αερόστατο...

Μέσα στο αερόστατο, 

πάνω απ' τη γη, 

είδα τον κόσμο.

Μου φάνηκε πως χαμογελούσαν.

Πρώτη φορά.

Λες και τους είδα από ψηλά...

Αερόστατα στον ουρανό, 

χαμόγελα στη γη, 

όνειρα στην καρδιά...

Αυτοί που τραγουδούν...

Χωρίς λόγο.

Έτσι που μόνο τα δάχτυλα να δείχνουν ουρανό κι όχι χορδές.

Κι η φωνή να συναντά τ' όνειρο στο ραντεβού

που πάντα τέτοια ώρα δίνουν...

"Κι ο νους τους ταξιδεύει..."

Οι στίχοι

Πάντοτε θα γράφω στίχους

που ποτέ,

κανείς,

δε θα διαβάζει.

Τί κοιτάς;

Δείχνει ένα δάχτυλο τον ουρανό

κι ο ηλίθιος κοιτάει το δάχτυλο. 

Επιλογή... αποτυχία.

Στο δρόμο...

Αργοπεθαίνει, λέει, όποιος δεν ταξιδεύει

δεν ακούει μουσική, 

δε διαβάζει.

Και σκέψου να ταξιδεύεις, ακούγοντας μουσική 

μ' ένα βιβλίο ανοιχτό στα γόνατά σου...

Ανοιχτό γιατί τα μάτια σου ζητάν να ταξιδέψουν στο αχανές.

Μόνο να σε περιμένει ο δρόμος...

Σεισμός

Τίποτε δε θα σε ταρακουνήσει πιο πολύ

απ' αυτό που ήδη χτύπησε την πόρτα να περάσει.

Κι εσύ του άνοιξες, ξέροντας πως

θα σε γκρεμίσει.

Άμα δεις τον σεισμό, δως του φιλιά.

Ύμνος στο ανοιχτό chat...

Μάθαμε πια, 

να 'ναι ανοιχτό το chat

και πιο κλειστά τα χείλη.

Επιστροφή

-Καλώς ήρθες!

-Ποιος είναι;

-Εγώ... η ρουτίνα.

Ξανά...

Η ίδια εικόνα, 

ο χρόνος κυλά,  

καθρέφτης βουβός τα θολά νερά, 

ξανά και ξανά...