Έτσι είναι. Δεν είναι ποτέ μία η αλήθεια. Η αλήθεια υπάρχει ως πραγματικότητα και ως αφήγηση. Συνήθως, σε μας φτάνει η αλήθεια έτσι όπως την αφηγείται πάντα κάποιο πρόσωπο. Ή και πρόσωπα. Και συνήθως, στην αφήγηση, θα παρουσιαστεί με το μικρότερο δυνατό κόστος, διατηρώντας το κύρος του αφηγητή. Η ευθιξία είναι μονόδρομος. Λαμπρά παραδείγματα του παρελθόντος εξηγούν...
"Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι". Αναμενόμενο. Γιατί με τον τρόπο αυτό έμαθαν να υπάρχουν. Έμαθαν να υπάρχουν ο ένας στη ζωή του άλλου.
Στο αντάμωμα πάνω, όλα καλώς θα κυλήσουν. Θα ειπωθούν όμορφες κουβέντες, απ' αυτές που αρέσει ν' ακούει ο ένας από το στόμα του άλλου. Όχι πως δεν τις νιώθουν, μα ένα παραπάνω που τις προσδοκούν.
Στο χωρισμό απάνω όμως, είναι που ο καθένας φτιάχνει μιαν αλήθεια, ξέροντας πως υπάρχουν πάντα δύο. Αυτή που θα πει κι αυτή που ξέρει πως υπάρχει (κανείς δε γλιτώνει αργά ή γρήγορα απ' αυτή που υπάρχει).
Και τότε, φτιάχνεται ο χρυσός κανόνας. Εκείνος που λέει πως η αλήθεια πρέπει να λέγεται με τον τρόπο που θα θίξει λιγότερο τον αφηγητή. Με τον τρόπο που "βιώνεται", αδιαφορώντας για το πως τη "βίωσε" το άλλο άτομο.
Δυο άτομα βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη, την ίδια χρονική στιγμή. Το άτομο "μηδέν" (πάντα μηδέν), αποφασίζει να φύγει από το μέρος στο οποίο βρίσκεται. Το άτομο "ένα" (πάντοτε ένα), διαβεβαιώνει το άτομο μηδέν πως θα περάσει να το πάρει. Η ώρα πολύ πρωινή, 4 τα ξημερώματα. Δίνουν ραντεβού για λίγο πιο κάτω, στις 4:15, του ίδιου ξημερώματος. Η ώρα στο σημείο συνάντησης είναι κιόλας 4:30 και το άτομο μηδέν ακόμη περιμένει. Το άτομο ένα δεν επικοινωνεί. Ή μάλλον, επιλέγει να μην επικοινωνήσει. Κι αυτό, διότι το άτομο μηδέν τηλεφωνεί και στέλνει μηνύματα, ρωτώντας το άτομο ένα που βρίσκεται και γιατί δεν έχει φανεί ακόμα (η ώρα είναι πολύ πρωινή). Δέκα λεπτά αργότερα, 4:40 του ίδιου ξημερώματος, το άτομο ένα ενημερώνει το άτομο μηδέν πως "έρχεται".
Στο σημείο αυτό, το άτομο μηδέν, ανακαλώντας το χρόνο, ξέρει πως θα έπρεπε να έχει ήδη φύγει. Χωρίς ειδοποίηση. Έπρεπε απλώς να έχει φύγει. Όμως, το άτομο είναι μηδέν, γι' αυτό περιμένει.
Η ώρα 4:50 στο ίδιο πάντα ξημέρωμα. Το άτομο ένα δε φαίνεται πουθενά. Το άτομο μηδέν τηλεφωνεί. Το άτομο ένα δεν απαντάει. Μετά από 5 λεπτά στέλνει μήνυμα λέγοντας πως "έρχεται".
Στις 5 του ίδιου ξημερώματος και 45 λεπτά μετά το προκαθορισμένο ραντεβού, το άτομο ένα φτάνει αρκετά θυμωμένο. Το άτομο μηδέν δεν καταλαβαίνει.
Μήνες αργότερα, θα μάθει πως το άτομο ένα, εκείνο το ξημέρωμα, εκμυστηρευόταν τα μυστικά μιας παράλληλης σχέσης, η οποία δημιουργήθηκε για να "ξεπεραστεί" το άτομο μηδέν. Μόνο που το μηδέν περίμενε. Και το μηδέν άργησε να μάθει, πως όσοι σε κάνουν να περιμένεις είναι αυτοί που δεν αξίζουν την αναμονή σου.
Μια αποκατάσταση της αλήθειας ή μια αφήγηση από την αντίπερα όχθη.
Τοξικός μπορεί να είναι ο άνθρωπος που λεκτικά θυμώνει, που λεκτικά μειώνει. Ο άνθρωπος εκείνος που πρακτικά εξαφανίζει, που δυνητικά καταστρέφει,
είναι ο εύθικτος. Αυτός που αντιμετωπίζει τους γύρω ως τοξικές απειλές για τη βαθιά ναρκισσιστική του φύση. 
